Sayfalar

21 Mart 2010 Pazar

9 Mart: Erkekliğe İlk Adım...


Merhabalar,
9 Mart hayatımızda unutamayacağımız bir dönüm noktamız oldu diyebilirim. Oğlum için erkekliğe geçişin ilk adımı, benim için ise mutluluk ve hüznün birarada yaşanılası olduğunun kanıtı oldu. Merak ettiniz değil mi ne oldu bugün diye? Oğluşum annesütü almayı bıraktı bugün. Aslında o bırakmadı, ben bıraktırdım. Çünkü Eymen son 2 aydır dişi çıktı, hasta oldu, iyileşti derken annesütü dışında neredeyse hiç gıda almıyordu. Eymen ki gece gündüz aralıksız emen ve annesütü aşıklısı bir bebekti. Tabi ki ben de büyük bir zevk duyuyordum onu emzirmekten ve minicik elleriyle elimi sıkı sıkı tutuşundan. 18 ay boyunca her istediğinde içti çok şükür. Ama artık yemek yemeyi azalttığı ve bünyesi zayıf düştüğü için babasıyla konuşarak bıraktırmaya karar verdik. Ben deneyimli kişilerin de anlattıklarından ve Eymen'in annesütüne karşı olan aşırı ilgisinden dolayı çok zorlanacağımızı düşünmüştüm. Fakat düşündüğüm kadar zor olmadı Allah'a şükür. Bırakmak için sakin ve sağlıklı olduğu bir günü seçtik.(9 MART) O gün sabah son sütünü içti anneciğinin koynunda uyuyarak. Öğleden sonra her istediğinde "Anneciğim artık süt bitti,yok. Artık bardakla içeceğiz sütü " diyerek ve eline sevdiği şeyleri vererek oyalamaya çalıştım. 2 gün boyunca devam etti böyle ve 3.gün Eymen süt istemeyi bırakmıştı. Bu arada bol bol inek sütü de verdim. Biberonu çok sevmediği için pipetle içmeyi öğrettik oğluşa. Daha çok severek içmeye başladı inek sütünü.Yemek yemesi de yavaş yavaş düzene giriyor. Böylelikle benim minik oğluşum kocaman bir abi olduğunu kanıtladı bize. Sıra çişini tutmasını öğrenmekte bakalım. Sonra da tabiki sünnet...Onu da oldu mu askere gitmeye hazırdır Aslan Oğlum...:)İyi ki doğdun ve İyi ki büyüdün anneciğim. Seni Çok Seviyoruz...

4 Mart 2010 Perşembe

Eymen'imin son aktiviteleri

Epey zaman oldu yazmayalı. inanın ki hep aklımda ama bir türlü fırsat bulamadım oğluşumdan. Bu aralar o kadar hızlı bir dönem geçiriyoruz ki kelimelere sığmaz anlatımı. 1,5 yaşını geçti Eymen. Şimdi daha hızlı yürüyor ,hatta koşuyor, sesi daha çok çıkıyor, ağzının içinde bir sürü laf, tüm gün boyunca susmak bilmiyor, heran evin her köşesinde bir şeylerle uğraşıyor... O'nu bir an yalnız bırakamıyorum. Sürekli takipteyim. Ne dedi, ne yaptı, neye dokundu, neyi öğrendi derken onun ilklerini yakalamaya ve onunla o anları paylaşmaya çalışıyoruz babası ve ben. Bu aralar babasına "abi" diyor Eymen. Büyüdü ya bizimki. Biz bak sen abi oldun dedikçe o da babasına abi demeye başladı.

Sıklıkla oyun parkına götürüyoruz. Onun dışında evde birlikte oyunlar oynuyoruz. Kitapları çok seviyor Eymen. Kitaptaki nesnelerin isimlerini öğrendi. Nesnelerin aynısını başka yerde gördüğünde gösterebiliyor artık. Bİr de memory kartlarımız var. Hayvanlı. Bir çok hayvanı tanıyor artık. Ama isimlerini pek söyleyemiyor henüz. Ben balık hangisi dediğimde gösteriyor ya da kediyi diğer kedinin yanına koy dediğimde koyuyor kartı.Benim de çok hoşuma gidiyor. Onu bol bol öpüp aferin diyorum. Ve ardından tabi ki çikolata. Eymen çikolata hastası resmen. Çok seviyor. O yüzden en güzel ödülümüz o.
Oğluşum annesine yardım etmeyi de çok seviyor.Alıyor eline ıslak mendili, başlıyor yerleri silmeye. Ben pasta yaparken de rahat durmuyor tabiki. Benimle birlikte hamur açıyor, kek çırpıyor. Babasından daha hamarat olacağı belli keratanın. Eee öğrensin tabi şimdiden. Yarın bir gün lazım olabilir. Öyle değil mi? Neyse bir dahakine arayı bu kadar uzatmayalım anneciğim. Yoksa söz de bitmiyor. Benim tatlı oğlum. Seni seviyorum.